Rozdział XI

Molly śnił się bardzo dziwny sen.

Szła ciemnym korytarzem, gdzie jedyne światło dawały pochodnie umieszczone na ścianach.
Nie wiedziała, skąd się tu wzięła, po co tu przyszła.
Ale szła naprzód, wciąż naprzód...
Nagle przed nią pojawiła się jakaś sylwetka w czarnym stroju.
Mo wrzasnęła, a postać roześmiała się strasznie.
Zbliżyła się do Molly i chwyciła za przegub jej dłoni.
Uniosła sztylet...
- Sten! - Wrzasnęła przeraźliwie Mo, ale on jej nie słyszał.
Był za daleko...
Potem wszystko potoczyło się w błyskawicznym tempie.
Przed oczami mignęła jej postać Retta, rozległ się czyjś krzyk, a ostatnią rzeczą, którą Mo ujrzała, był błysk ognia.
Potem wszystko zniknęło.
- Rett?...

***

- Molly! Molly! Obudź się! - Wołała Rose, potrząsając kuzynką za ramiona.

Mo otworzyła oczy, a na widok kuzynki odetchnęła z ulgą.

- Co się stało? Krzyczałaś... - Zapytała Rose z troską w głosie. 

- Wiesz... Śnił mi się okropny sen. Tam był Rett i... O Boże! Myślę, że on potrzebuje mojej pomocy! Przecież nie pojawił się w szkole od czasu tego fatalnego dnia, kiedy pobił się z tym... Deanem? I myślę, że to wszystko moja wina! Muszę to naprawić! I to natychmiast! 

Molly zrzuciła z siebie koc i podbiegła do drzwi. Już miała nacisnąć klamkę, gdy zatrzymał ją wesoły głos Rose:

- Faktycznie. Możesz iść go ratować w takiej "zbroi".

Mo spojrzała na siebie i mimo woli roześmiała się. Miała na sobie białą, luźną koszulkę nocną, która prawie ześlizgiwała jej się z ramion, odsłaniając zrobiony niedawno tatuaż. 

- Masz rację. Chyba najpierw się ogarnę. 

***

Pół godziny później była już przebrana, najedzona i umalowana. Trzydzieści minut na poranną toaletę - to był jej nowy rekord! Wróciła z łazienki z tuszem w jednej ręce i pilniczkiem w drugiej. 

- I co? Może być? - Zapytała z nadzieją siedzącą na ławeczce w jej pokoju Rose.

- Ślicznie wyglądasz. Ale... jak w ogóle chcesz dotrzeć do Retta? Jeżeli faktycznie jest związany z jakąś... no... nieprzyjemną organizacją, to myślę, że będzie ciężko go odszukać. Poza tym pamiętaj, że drugie zadanie w Turnieju już za dwa tygodnie. Nie wiem, co bym zrobiła, gdybyś jeszcze nagle ty zaginęła.

Mo roześmiała się.
- Nie martw się. Po pierwsze - pójdziesz na poszukiwanie Retta ze mną...
- Co?!
- No chyba mnie nie zostawisz? - Zapytała Mo słodkim głosikiem.
- Może i nie. Dalej!
Molly odchrząknęła.
- Po drugie - mam już pomysł, jak go odszukać. Dość niebezpieczny pomysł... Ale czy to pierwszy raz pakujemy się w kłopoty?
Rose roześmiała się, już całkowicie udobruchana. Według jej opinii, Mo miała niedobrze w głowie, no ale cóż... Nie zostawia się przyjaciół w potrzebie.
- A po trzecie - do drugiego zadania mamy jeszcze sporo czasu. Poza tym... - dodała poważnie - Rett jest dla mnie ważniejszy od pucharu i Turnieju Trójmagicznego. Uratował mi życie i na zawsze będę mu za to wdzięczna.
- Dobra. - Odparła po chwili milczenia Rose. - Pomogę ci. Ja też jestem mu wdzięczna za to, że uratował twoją wariacką głowę.

To mówiąc trzepnęła Molly żartobliwie po włosach, po czym obie zachichotały tak głośno, że z korytarza odezwał się głos jakiegoś Ślizgona:
- Znowu Weasleyównom odbiło...

***

- No więc jak zamierzasz go odnaleźć? - Spytała Rose, gdy skończył się napad głupawki obu dziewcząt. 

- Więc... - To mówiąc Mo pochyliła się nad uchem kuzynki. - Musimy znaleźć najpierw sprawcę całego zajścia.

- Deana?! A -ale ja nawet nie wiem, jak on wygląda! - Zająknęła się Rose.

- Ale ja wiem. To wystarczy. Przyczaimy się na niego, a on zaprowadzi nas do Retta. 

Rose popatrzyła z troską na kuzynkę.

- Na pewno nie potrzebujesz spotkania z psychiatrą? A może wystarczy wizyta u terapeuty? - Widząc grobową minę Mo, która właśnie przeliczała coś w myślach, wrzasnęła:

- Ty tak na serio?! 

Mo pokiwała powoli głową. 

- Otóż stwierdzam... - dodała, śmiesznie udając głos informatorów z telewizji - że najbardziej prawdopodobnym miejscem przebywania Deana jest Hogsmeade. Obliczyłam, że nasze szanse na znalezienie go wynoszą...

- Zero. - Skomentowała ponuro Rose.

- Wcale nie. Wynoszą aż 50 %!
- Wow! Naprawdę... - Zironizowała rozmówczyni. - Skąd masz takie dane?
Molly z zarozumiałą miną poprawiła fryzurę i wygładziła sukienkę.
- Zaraz ci wyjaśnię, drogi słuchaczu...
- Słuchaczu?!
- Ciii... Wczuwam się w rolę Sherlocka Holmesa.
Rose uniosła oczy do góry z miną pod tytułem "lepiej nie kłócić się z psycholem". Molly wyjęła z szuflady fajkę i włożyła ją między zęby.
- Jeśli chcesz wiedzieć, droga kuzyneczko, to nie masz w fajeczce tytoniu. A to znaczy, że nie możesz jej zapalić. - Orzekła kategorycznie Rose z nutą troski w głosie.
- Ależ ja nie chcę jej palić! Ale Sherlock Holmes posiadał fajeczkę i ja też posiadam fajeczkę! Niesamowity zbieg okoliczności, prawda? - Dodała żartobliwie.
- Ok, Sherlocku, to wyjaśnij mi tok twojego rozumowania. - Odrzekła niecierpliwie i z sarkazmem w głosie kuzynka.
Mo zaczęła wiązać włosy w kok, włożyła okulary przeciwsłoneczne i przesunęła fajeczkę na drugą stronę ust.

- Więc zadajmy sobie pytanie: gdzie Dean może chodzić? Obstawiam: karczmę, sklep magiczny, księgarnię i ruiny zamczyska w Hogsmeade. Zakładając, że jesteśmy tylko dwie, a miejsca są cztery, mamy 50 % pewności, że któraś z nas na niego wpadnie. A wtedy - jest nasz!

Rose pokiwała głową. Plan nie wydawał się tak okropnie skomplikowany. Po chwili rozmyślań Rose uderzyła się w czoło.
- Mam!
- Hm?
- Mam pomysł na to, żeby nasze szanse wyniosły 100%. Musimy kogoś wtajemniczyć, kogoś kto nam pomoże. W trójkę, lub powiedzmy w czwórkę będzie nam dużo łatwiej. - Dodała dumnie.
- Ale kogo masz na myśli? Marę? Laurę? Scorpiusa?
- Trwa Turniej, nie zapominaj o tym! Nie możemy im teraz zawracać głowy. Miałam na myśli kogoś zupełnie innego...
To mówiąc nachyliła się do ucha kuzynki i wyszeptała dwa nazwiska. Mo uśmiechnęła się figlarnie i skomentowała:
- Ty to masz głowę! A teraz chodźmy ich poszukać! - Zerwała się z miejsca, a Rose spytała śmiesznie:
- Idziesz z fajeczką?
Mo zatrzymała się, a po chwili odpowiedziała ze śmiechem:
- Z fajeczką! A co...

(Autorka: Kaśka)